ali kemal: 2014

19 Aralık 2014 Cuma

Hiçe Giderken Sana Denk Gelince Yazıları - 3


Tüm sorular sorulmuş, alınmış boyun ölçüsü. Geberene kadar dinlenilmiş bir deli kuş. Kederli bir asfalt ezilmiş ayaklar altında. Çok gece geçilmiş bir başına. Sorulacak sorular kalmış yine de. Bir şeye benzemez de bu hayat, sonuna kadar sen kal yanında yine de.

Tüm sessizliği silmişti bir sazın bam teli. Emanet edip gün görmemiş acıları o yalnız ağaca, düştüm saçlarının dalgalarına. Bir gri göğü pay ettik bir göçebe kuşla. Yağmur kaldı bana yüzümün bin yıllık yatağında. Dur daha, zor değil baş etmek acılarla. Daha düşülecek gözlerinden, öpülecek dudağının kıvrımından.

6 Kasım 2014 Perşembe

köprü

Hiç ile yer arasına kurdum ipten köprümü
Yaşamdan ince, ölümden keskin
Herkesten önce düşüp kendi boşluğuma
Sokaklarımı serdim ayaklar altına

5 Kasım 2014 Çarşamba

Hiçe Giderken Sana Denk Gelince Yazıları - 2

Zaman bir yanılgıydı aslında. Bir günden geçerken diğer güne, ne olmuş sığıvermişsen yüreğime? Sen mavi bir kadın. İstediğin renge boya diye önüne serdiğim hayatın sahibi.

Sorularla dolu kafam. Çok sorunlu, az cevaplı. Üstelik hiç bir cevabı mutluluğa yaklaşmamış bir adamın en sorunlu hali. Şimdi tek soru kendi mutluluğunu veriyor hayata: Doğru kadın karşında mı?

Tüm yolları sana çıkan bir şarkıyı söylüyorum şimdi. Gecenin tüm sesleri çekildikten sonra, birbaşınalığıma. Tüm çıkmaz yolları bilirim ezbere. Tüm yok oluşları. Bir şarkıyı yazıyorum ilk defa. Ay ışığında ağaran bir uzaklığa.

7 Ekim 2014 Salı

Hiç'e Giderken Sana Denk Gelince Yazıları - 1

Piyangodan çıkmış büyük ikramiye gibisin. Ben amorti kazandım diye bakmaya bile gerek duymazken büyük ikramiyeye, orada sen varmışsın aslında.

Oysa ben hep olmazımın peşinden yürüdüm. Beklemeyi büyütür, özlemekle avunurdum. Oysa unutmuşum özlemek ne gerçekte, sevilmek ne?

27 Eylül 2014 Cumartesi

Kadın ve Sahiplenmek Üzerine

Epeydir bekleyen bir yazı olacak galiba bu. Kadınlar ve onları sahiplenen erkekler üzerine. Hani o meşhur söz üzerine gelişecek bir yazı olacak bu; Allah sahibine bağışlasın! Ataerkil üstünlüklerimiz, kadına verdiğimiz değer üstüne bir yazı olacak bu. Nazım'ın dediği gibi sofradaki yeri öküzümüzden sonra gelen kadın'ın sahipliği üzerine olacak bu yazı. Biraz saçmalanacak, belki biraz gerçeğe vurgu yapacak bu yazı. Daha başındayım kestiremedim gelişimini.

24 Eylül 2014 Çarşamba

Aptallığa övgü

Vazgeçmek mevzu dolanıyor kaç gündür kafamda. Hangi filmdi hatırlamıyorum şöyle bir cümle hatırladığım kadarı ile; "ilk görüşte aşka inanır mısın? Ben inanırım. sokaktan geçerken bir kızla karşılaştım. Adını, adresini, yaşadığı yeri öğrendim. Kapısını çaldım ve kendisini sevdiğimi söyledim. Başka birisini seviyordu, nişanlıydı ve yakında evlenecekti. Akıllı bir adam bu durumda vazgeçer, döner arkasını gider. Bir aptalsa o kızın peşine düşer ve kendi düşleri olsun diye boşa çabalar. Ben o kapı yüzüme kapanıp sokağa döndüğümde dünyanın en aptal adamının ben olduğumu ispatlamaya karar vermiştim." Belki de ben uydurdum bunları şimdi. Emin değilim ama vazgeçmeyiş böyle bir şey olmalı. Evet vazgeçiş en doğru hareket olarak görülebilir o an orada fakat dünyanın en aptal adamı olduğunu ispat etmekten daha kolay kendini akıllı ispat etmek.

20 Eylül 2014 Cumartesi

Gelmeyene

hiç gelmese bile o beklenen, beklenen zamanı güzelleştiriyor beklenen. en çok da o zaman denen yanılsamayı. az rakı, bir sürü dize, saçmalanan anlar, özlenen, uzaktan kıskanılarak bakılan zamanlar. hepsi kıymetli kendince bu vakit içinde. x e bir değer verin bu durumda, atıyorum saat diyelim, hadi olmadı yıl mesela. sonra y için diyelim ki hayat. sonra x in y düzlemi üzerindeki ilerlemesini izleyelim mesela oturup zaman denen o yanılsamanın kıyısında z ye verdiğimiz sabrı alıp yanımıza.

11 Eylül 2014 Perşembe

özledim

sırtının sıcaklığını özledim en çok da ya da aklıma ilk gelen o oldu. gözlerin, yüzün, dudakların, sesin değil de neden sırtın çok iyi bilmiyorum. "özlemek dostluktandır, dostluğundan öte bulmalıyım seni" diyen şairle de var bir kavgam (ahmet telli). ben gece yarılarını geçerken özlemekten başka bir şey yoksa elimde kaybettiklerim mi çok hayatta? 

9 Eylül 2014 Salı

Su

Bir yağmur gelse, gümbürtüsü, rüzgarı, fırtınasıyla.
Alsa aklımı başımdan.
Rüzgar esse, su götürse günü,
Kiri, karanlığı.
Bir normallik kalsa bana,
Herkesden çok, delilerden az.

2 Eylül 2014 Salı

sürüklenirken

"Bülbülün sevdası hep güllerinen
Senin şirin dilin yad ellerinen
Çık salın sevdiğim engellerinen
Görünme gözüme lazım değilsen
Gönül kalk gidelim sılaya doğru"


lazım değil elbet öyle yar ama yürek bu. kendinden geçiyor, yardan geçmiyor. yar, yaralarını armağan edip gitmiş olsa bile. mazoşist bir yanımız var bizim toplum olarak. kimse yok demesin. gerçi aşk kavuşamamaktır da denir. kavuşunca geriye kalan aşk değildir derler.gerçi geriye kalanın illa aşk mı olması lazım o da meçhul. geriye bizli bir zaman kaldıktan sonra pek dert kalmıyor kavuşmak adına. 

29 Ağustos 2014 Cuma

Beni Affet

Bir yerden başlamalı aslında. Kıyıya vuran acılar, düze çıkan yollar, uyku tutmayan afili geceler, her şarkıda akla gelen yapılan küçük hatalar. Bin yıl akmış bir ırmak biliyordur değil mi yatağını, çevresini, yöresini? Öğrenmiştir o kadarını. Lazım da gerçi. Nerede coşacak, nerede kaynayacak, nerede durup, nereden bırakacak kendini. Bilir elbet, bilmeli. Ben öğrenemiyorum seni. Hallerin, tavırların, söylediklerin ve de söylemediklerin. Her şey ile oradasın ve ben ne o ırmağı ne de o yatağı bildiğimi söyleyemiyorum işte.

27 Ağustos 2014 Çarşamba

Alakasız Bir Yerden Gitti Yol

Uzak, çok uzakların tozu kalmış üstümde. Buradan doğmuş, oradan batmış bir güneşin alnından geçti bugün tenim. Bugün uzak, çok uzakları özledim ve susadım gözlerindeki huzura. Bugün, kurumuş bir ırmakta yıkadım ayaklarımı. Ölmüş çocuklarla şarkı söyledim. Tozunu silkeleyip atamadım uzaklığımın.

25 Ağustos 2014 Pazartesi

Zonklayan Bir İsme

Bazı isimler vardır, hani hangi dilde olduğu değil de neyi hatırlattığı öenmli olur sizin için. Hani fidel deyince amerikanın sekizyüz küsür denemesine rağmen öldüremediği bir gerilla komutanı gibi, Feride denince uzun bir şiir gibi, Arkadaş denince yarım kalmış bir şiir gibi, Ayten denince illa akla milyon kere Ayten dizesinin gelişi gibi çoğalır örnekler istemediğiniz kadar. Ethel adı da nedense bana hep yarım bir aşk şiiri gibi gelir, mitolojiden unutulmuş, boş verilmiş ama çok önemli bir karakter gibi.

15 Ağustos 2014 Cuma

Sancı

Tüm işler bitmişti,
Derme çatma bir dinlence
Rüzgarını savurup zamanın ortasına
Saçlarından bir sancak yapsana bana

5 Ağustos 2014 Salı

bazen kendisi için yaşar insan

bazen hani bir şey dolanır kalır boğazına. ne, ne diyeceğini bilirsin, ne de bir durum içine girebilirsin. öylece bomboş bakakalırsın. bir şeylerle uğraşır, zamanı ve o boğazındaki yutkunamama hali geçsin istersin. dokunsalar ağlayacak, konuşmaya başlasan içinde biriktirdiğin her şey orta yere saçılacak gibi hissedersin. ne uygun kelimeni bulur, ne de uygun hali kendine biçersin. kaçmak istersin herkesten ve her şeyden. içinde köhnemiş bir gece kalmıştır bir onu bilirsin. içinde o köhnemiş gecenin nemli kokusu sinmiş ve her şeyi de kendi gibi irinli bir bulaşığa çevirmiştir. dokunsalar ağlayacaksın oysa biliyorsun. üstelik iyi de geleceğini biliyorsun. biliyorsun ki o kirli gece bir düşse o yapışıp kaldığı kir ile, bir ağlansa temiz bir güne, her şey daha berrak, her yer daha aydınlık.

4 Ağustos 2014 Pazartesi

Kağıt

Kağıt gemilerin kaptanıydım bir süre
İç denizlerinden akıp gelen akıntıya meyletmiş
Aklımın tutulması boşuna değil aslında
Yunuslara çektirilmiş niyetim

Aklımda

Sen geçtin yine belli ki
Aklıma karışan saçlarınla
Küçük kız serçe parmağında aklım
Tutuşturulmuş bir yalınlık

çattı pattı kaç attı?

çattı pattı kaç attı?
14!
bilemedin.
çocukluğumuzu vurdular.

kırmızı fuları ile devletin bekasında oynamış çocuk
incinmiş sonra paletler, göz yaşartıcı bombalar, silahlar

2 Ağustos 2014 Cumartesi

Kartaca

Bazen maviler dökülüyor avuçlarımdan
Düştüğü yerde bir okyanus
Bir kartacalı gök ediniyorum o zaman 
Büyük iskender çocuk hala

7 Temmuz 2014 Pazartesi

Mavi


her düştüğümde elimden tutup kaldıran ışıklı aydınlığım. aşarken zifir karanlık yalnızlıklarımı, her an biraz daha kanıksarken acılarımı, baştacı edilen. bazen hayatıma bir adın tamlaması ile düştü bazen nazım'ın dizeleri ile.

5 Temmuz 2014 Cumartesi

Bulantı

Sadece midede gerçekleşen bir hareketlenme değil bulantı. Bazen insanın belleği, bilinci, bildiği, bilmek istediği ve hatta yeri ve göğü de bulanabiliyor. Böyle zamanlarda en temizi çekilip hayatın sessiz bir koyuna, kürekleri kırık, yellenleri yırtık, kırılmış gövdenizi suyun, havanın, artık her neyinse işte onun durulmasını beklemek gerekiyor. Yoksa yer ve göğün tanrıları pek kızıyor halinize. Poseidon sularını çekip alıyor ayaklarınızın altından bir bulanıklık kalmıyor ama sular da gidiyor, ardından herşey. Oysa rakının demini alması su, kafanın ayması içinde ölmeyen bir sadelik de şart. Herşey durulana kadar kırık kürekler ve yırtık yelkenlerle beklemek ilk şart sanki, sanki tekrar yola düştüğünde o yelken ve küreklerle çıkmayacaksın yolculuğa, tazeleneceksin. Rakıya su katılmalı, sigara nemsiz olmalı fakat rakıda buz hiç bir zaman tercih sebebi olmamalı üstelik.

4 Temmuz 2014 Cuma

Ciğerimin Köşesi

Ne güzel bir hitaptır bu? Ne deli bir tanım? Yüreğim zaten senin de bir de ciğerimin köşesi oluver demek gibi. Sıradan değil kat'iyen. Ciğerimin köşesi olmak kolay mı öyle? 

25 Haziran 2014 Çarşamba

Aşk


Ömrün özetini istemek ya da temize çekmek yapılan tüm hataları yeni bir sayfada. Elmanın öbür yarısında diş izleri bırakmak ve tadı damağında bir hayat öpücüğü almak. İmlası dağ bir coğrafyada halaya durmak, can siperhane savunmak sevginin rüştünü ispatını. Çok çizgili kağıtlara hasret düşürmek mesela. Mesela bulutsuz kesif bir maviyi solumak delicesine. İmarı betonarme bir kenti, isyan dilli bir ıslıkla geçmek, dalga olmak kıyılarına, göğüne bir kuş olmak, delicesine.

24 Haziran 2014 Salı

Bir nevi pansuman

Pansumanlarımızla yaşayıp gideceğiz işte; yaralarını bir türlü kapatamamış, kapatılamamış, kapatmasına izin verilmemiş insanın diyebileceği, kurabileceği cümle bu kadar olur. Hayatın size armağan ettiği yaraları kabullenip onlarla yola devam etmek istediğinizin kanıtı gibidir. Her tanıştığınız cinsi latifte ilk aşkınızın gözlerini, sözlerini, seslenişini arayacaksınız mesela ve her defasında ilk aşktan yaralarınız kanayacak siz onları pansuman edip devam edeceksiniz bir şekilde hayatınıza.

23 Haziran 2014 Pazartesi

şiirsiz bir çiçek

adına şiir yazılmamış çiçektir ya da şiirini unutmuş bir çiçek.

Saçlarında güneşi taşıyana

Sevecendir, saçlarında güneş, gözlerinde bir bulut taşır fütursuzca. Siler içinizde taşıdığınız karanlığı, ışığı ile kamaştırır gözlerinizi. Siz onunla bir bahara merhaba dersiniz her defasında. Her gelişi bir ışık selidir, şehrin görüp görebileceği en güzel ışık seli.

22 Nisan 2014 Salı

küçük kara balığa




küçük kara balık olmalı adın. tabi öyle olmalı. hayatını, yaşamı, durduğu yeri, dünyayı, insanları, sonu olan her şeyi sorgulayan herkes, her şey gibi. küçük kara balık gibi kendi derende yaşamaktan yorgunsun sende. kendi çelişkilerin, peşinden koşmak istediğin kendi hayallerin. ah kimse görmedi mi gözlerindeki o kırık hayalleri? ışıltıyla bakıyorsun mesela bir çocuğa bakarken, gözlerinin içi gülüyor o hasrete. ne kadar ben istemem ki dese de dilin, içinde, yüreğine yakın bir yerde o beklenti öyle büyük ki.

sabır

taş üstüne bir şey yazmak lazım şimdi katı ve zamana yenilmeyen sabırlı bir şey yazılmalı şimdi bin yıllık bir granite bir an gibi

kaburga

bir ağırlık tam göğsümün üstünde, kaburgamdan söküldüğün yer ağırlaşıyor yokluğuna. akla ilk gelen gitmek biliyorum ben hep kalmayı seçiyorum

20 Nisan 2014 Pazar

bunaltı

yürümek şimdi. başıboş bir sarı yaprağı nereye sürüklerse rüzgar peşi sıra. yürümek kırların şehirleri kucakladığı sınırda. bir deli çizğinin tüm renklerinde. adım batsın denizin en derin yerinde. içinde, üstünde büyüyüversin mercanlar. resif olsam. mercanlar kaplasa yüz görümlüğü bir gecemi. düşsem düşlerimden yere sonra. uyansam yere santimler kala (hep öyle olur ya, var olsun evrimin genlerime işlediği iz). bir deniz yıldızından beni ayıranın genlerimin sayısı ile yerlerinin farkı olması ne saçma. 

6 Ocak 2014 Pazartesi

Beklemek

Saat durmuş beklemek zamanında.
Bir türkü hep kendini dinletiyor,
Bir şarkı uğulduyor sürekli.

5 Ocak 2014 Pazar

soluksuz

Buğu tutmuş bir çay
Bir soluk yanında olsam
Ne çayım tükense
Ne sigaram bitse

hesaplaşma

Geceyi yırtan bir sessizlik, son otobüsü de kaçıralı çok oldu üstelik. Adımda gizli kalmış bir takım psikolojik saptamaları da bir yana itersek, çalacak bir kapıda kalmamış. Dudağımı yakan son sigarayı da atıp ilk sokağa sapmalı şimdi. Biryerlerde saklı kalan bir sokak bilgesi vardır buralarda. Ona gidip dinlemeli hayatın o sokaktan nasıl geçtiğini. Tüm gizleri dökmesi gerekli ortaya. Bana öğretsin derdindeyim hayatın tüm ibneliklerini. Yoksa yardıma muhtaç bir s.o.s sinyali bile veremem izbe bir hicranda.

Susarsam ölürüm

Susmanızı konuşmamanızı istendiği zamanlar çıkar ortaya bu laf. Sus derler, sen sus, hep sus, sadece sus. konuşacak dağlar kadar şey vardır hal bu ki.

Sus derler sadece, fazlası da yoktur sözlüklerinde. Oysa sizin kelimeleriniz vardır. Susarsam ölürüm dersiniz. Susarsasanız ölüm gibi bir şey olur, kim öldü anlamazsınız. Bunun korkusu bile yeter konuşmanıza. Keskin kenarlı bir çakmak taşı kayalıkta yalın ayak yürüyüp de tek damla göz yaşı dökmeyeceksin gibi bir emir işte.

Susarsam ölürüm, uçurum gibi düşerim kendi boşluğuma. İmlası betonarme bir yazının her soluğunda. susarsam ölürüm, kelimelerim kanar, bilemezsiniz bir cümle nasıl kanar. Tıpkı bir kanardağ, bir tek sigara kalmamış bir gece, bir damla suya muhtaç bir kerbela gibi. 

Susarsam ölürüm dersiniz. bir kuş konmuş sesine, gülüşünün kıyısında bir mavi var, bir serçenin telaşı var gülüşünde, gözlerinde bir bebeğin resmi var, bir ışık var göz bebeğinde, beni çekip duruyor kendine, bir bardak çay var duruşunda, bir kadeh rakı, bir başı bozuk bahar, bir dal erik, bir gece sefası, bir kızıl karanfil. Diyemezsem sana ölürüm. Sussam içimdeki büyümeye direnen o haşarı çocuğu sokaklardan koparır alırım yine.

Onca şey biriktirmişken heybenizde sözcüklerden, sadece; Seni seviyorum dökülür dilinizden.

Sonra;

Susarsam ölürdüm dersiniz bir gecenin ucunca.

4 Ocak 2014 Cumartesi

palyaço

ağladığını kimsenin görmediği, belkide görmek istemediği kişilik. sen ağla palyaço, sen ağlaki başkaları gönül rahatlığı ile gülebilsin. canın ne kadar yanarsa o kadar mutlu oluyor insanlar. sen ağla palyaço, sen hep ağla. gözyaşların hiç dinmesin emi? ilkyazında bir mevsimlik sevdanın, dolu vurunca en olmadık acılarla, palyaço sen ağla, sen ağla ki, mutlu olsun insanlar daima.

meyilli

içimde tahammüden intihara meyilli bir boşluk var. nereye elini uzatsan sapla samanın, toz duman karıştığı bir boşluk. içinizdeki tüm değerler alt üst. ne gitmek kıymetli ne de dönüp gelmek. imkanlar dahilinde ölmeye meyletmek. içindeki o boşluğu dolduramamak ve o boşluk dolmadığı sürece kendini tüketmek.
yalnızlık fiili bir durumla değil sanrılarla gerçekleşmekte. inançlarla falan alakalı değildir aslında bu, insanlara yitirilen güven gelir en başta. hep yolda yarım bırakılmanın getirdiği yorgunluk. kahrolmanın baş rol oynadığı bir film. sahnesini kurmuş ömrünüze nasıl tükendiğinizin resmini çizmekte.
bir isim veremeden içinizdeki imlasız, artık unutulmuş olan dile. bir şeyi çok istemek ulaşmayı sağlamıyor hepsi bu aslında. ulaşamadıkça kendinizden verdiğiniz fazla geliyor ve ruh haliniz her gün biraz daha yaklaşıyor intiharın aksak karanlığına.

ben hep aksine bir yol tutturup, aksine bir yoldan gittim. yol yoksa patika, o da yoksa keçi yolu hep bir yol daha var işte. her sabah güneş doğacak mutlak, ben olmasamda.

intahara meyilli bir ruh hali karamsarlığına kurban etmektir bir avuç bulutu.

yaşamayan bilmez bunu, anlamaz da. hayatınızın her noktasında değerli olan sadece anılarınız kalmıştır, onlar da çok uzaktır. aslında insanın istediği intihar falan değildir hani ya. sadece o sıkıntıları gömmek ve bırakmak tarihin karanık bir noktasına, bir daha dönüp bakmamak yüzüne bile. ölsem ve unutsam her şeyi. unutmak gerçeği bir o an gerçek çünkü. sadece o andan sonra gerçek.

kalp eğrisi

başlangıcıdır bir yolun. en büyük hesaplaşmalara uğrar, döner yine başladığı yerde biter. mesafesi çok uzun olabilir, çok zaman da alabilir. maksat içe dönmektir asıl. becerip beceremediğiniz size kalmış.

şimdi ben bir uzun yolun divanesiyim ya. kendi evine yabancılaşan yolcuyum ya. bak ömrüm kadar kısa tüm vakitler bana. bir kalp atışı ve tükenir tüm afrodizyakların etkisi. kendini uyuşturmak için çabalamak hevesi. ölmeden varacağım yine kendime. kapanacak tüm perdeler sıkı sıkıya. sevişmelerin hepsi gayri resmi bir anayasa maddesi.

kalp eğrisi bir yolculuktur düşten gerçeğe. aşk her iklimde bir ilkbahar esintisi. yağmur dindi. şimdi bir güneşin gözleri önündeyiz. sevişmeyip de ne halt ederiz?

izin

size aşık olmak istiyorum izin verir misiniz? diye bir soru ile başlar herşey. geldin ve kırdın tüm kapılarımı. kırdığın kapıların ardında dünyam vardı. sen elini kolunu sallayarak girdin hayatıma. girdin ve hiç izin istemedin. farkında değilsin biliyorum ama bu hayatı ele geçirdin. şimdi izin istiyorum senden, sana aşık olabilir miyim?

başka bir ben'e gidiyor yolum, giderken büyüyor sürekli. başka bir ben e giderken sen oluyorum sürekli. değişiyor, değiştikçe feda edecek birşey buluyorum her adımda. ben sana varınca, sen nerede olacaksın bilmiyorum ama ben kendimden çıktım yola yavaşta olsa geliyorum sana.

yıktığın duvarlarımın altında kaldım belki de, bu da onun can yanmasıdır aslında. bilmiyorum bunu şu anda. tek bildiğim bir soru aslında, size aşık olabilir miyim?

hayal durağı

İnsanın çıkacağı yoldaki ilk durağı. En uzun yolculuklar bile bir adımla başlar der bir Çin atasözü, o büyük yolculuğa bir hayalle başlar insan. Bir aşka, yeni bir umuda, hastalıktan kurtulmaya. Her şey bir hayalle başlıyor. İnsanoğlunun ulaştığı şu nokta da bu hayal durağından geçmiş olması yüzünden.

Benim hayal durağım hep durmaya meyilli, gitmiyor hiç bir yere. Aynı hayali bin defa kurduktan sonra, hala aynı durakta ve daha bir adım atamamış olmak, dokunuyor insana.

Herkesin hayalleri başka biliyoruz bunu da mevzu hayalleri hayat yapmak olunca, sanırım herkes yolda kalıyor. Hayat insana hep hayallerinden azını veriyor.

Hayal kırıklarından tespih yapmış, hayal durağından bir korkuluk ömrüm.

tanımsız

Elini kolunu sallayarak giren insanlar vardır hayatınıza, hep varmışçasına. Değişik bir alışkanlıkla beklersiniz gelip selam vermesini, söylenmesini, kızmasını. Canınız yandığında duysun istersiniz. Canınzın sıkkın olduğu bir gün söylemeden anlayabilmesini. Üstelik sizi herkes bu kadar rahat kızdıramaz, sinirlendiremez bilirsiniz. İnadını seversiniz ama yinede başka bir zaman başka bir yerde size verdiği öğütleri ara sıra kendi de tutsun istersiniz. Hep gülmek değildir dost olmak, bazen beraber aynı yöne küfrederken, bazen de birbirinizin canını yaka yaka konuşmayı gerektirir. Üstelik bu can yakmalardan sonra başka birine "yine tartıştık" diye  söylenirken bulursunuz kendinizi. Sebep ne? Hiç!

Doğruları söylemek, üstelik herşeye rağmen söylemek cesaret ister. Cesaret ister karanlıkta yaşayanların yüzlerine ışık tutmak. Bunun için suçlanmayı göze almak. Bazen iyi dinlemek gerekir, bazen kırık bir iç çekiş, bazen meydanları inleten bir ses ile, sizin duymak istemediğiniz her şeyi söyleyebilendir dost olabilen.

Onuncu köyden seslendim. Hadi dedi onbirinciye gidelim. 

Delisin.

Ey yar

Ey yar uçurumların kardeşi
Bir ömür biçiyorum kendime
Natülüs'ün eşsiz atlasından
Ama sığdıramıyorum ince gövdemi
Adına hayat dediğiniz hiç bir şeye

Ey yar yaz tarihini
Ama unut unutabildiğin kadarını
Unutamadıklarında gizli kalsın
Ki resmi tarih dediğimizde
Unutulanlarla gizler arasında

Ey yar tarihini kalemlerin yazamadığı
Sen söyle adını
Gece duymasın
Sonra eskir tüm şarkılar
Kitaplar hep kendini tekrarlar

Ey yar yazdan yeşil
Sonbahardan sarı bir tarih
Arası şiirlerle örülmüş bir bulmaca
Ben yapbozun parçalarını topluyorum
Biri sürekli savuruyor yokluğuna

Ey yar
Kalbimin saçlarını geceye savuran hasreti
Düşünmek suç listesinin başında
Bir de seni düşünmemek var

Gözlerinden kalan boşluğa tutunmak daha kolay

omuz

bir omuz temin etmeli acil tarafından. gücünüz kuvvetiniz tükenince dayanacak, yaslanacak bir omuz. temin edilince, dur şimdi ağlamak halet i ruhiyesine kavuşmadık daha. acılarımızın orta yerine gelip oturacaksın, unutturacaksın bir yalnız adem olduğumuzu.

bir omuz temin edilmeli acil tarafından. bugün beni çok üzdüler dediğinde o unutmak zorunda kendi sancılarını. o an sadece bana güç vermek olmalı tüm işi, gücü. sonra sıra ona geçmeli.

ama yeri gelince kafana kafana da vurmalı hatalarını. yani demem o ki. aslında her insanın yeri geldiğinde yaslanıp kalacağı bir omuz olmalı.

geldin mi? şimdi anlat bakalım dertlerini.

3 Ocak 2014 Cuma

kalp

Tamiri imkansız varlık. Hep emanet verilir birilerine ve doğru kişiyi bulana kadar o emanetçinin elinde dolanır ki geriye kırıkları parça tesirli bir yalnızlıktır kala kaldığın. Sonunda bir gün biri çıkar ve toparlar parçalarını. Sen bir arada tutmak için çabalarsın sürekli o güne kadar.

Acılarım oradan çok mu belli oluyor? Olsun! İnfilağım yeni yetme hala. Parçalarını yara bandıyla tutturdum kalbimin yürüyorum.

avuç



Hayattan alabildiğimizin tam karşılığı sanırım, ne alabilirsek en fazla dolu dolu bir avuç. Hepsi o. Ama biraz dengesizlik var bu işte. Senin avucunla benim avucum aynı oranda almıyor ki. Senin payına düşenle benim payıma düşenler aynı değil yani. Kimi insana o bile çok gelir: ister misin? der, sana birazını sana emanet eder ki sır demiştik ona da. Yada paylaşmak derdinde olanlar vardır, kendine az gelse bile avucundakiler, parça parça aktarır insanlara elindekileri. En güzeli sevdiğiniz insanlarla paylaşılanlarıdır bu avucunuzda kalanların. hiç azalmasın isterler avcunuzdaki hayat, eksildikçe tamamlama telaşında.

Bir de yalnızlar vardır. onların aynası bile avuç içi kadardır.

sır

Susman gereken yer burası. Belki de unutman gereken. Herşeyi söyle ve unut sonra. Acını pay mı ettin yoksa kendinden mi verdin? Aramızda sus kadar büyük boşluklar. Düz yol deneyimimiz bu bizim, düşe kalka koşma telaşının es verdiği bir gizem. 

hadi sus şimdi susabildiğin kadarını. acıların boğulup kalsın. adını sus, andını sus, gece olsun karanlığı sus. kitaplar bahsetsin hiç utanmadan, gizlisi saklısı kalmadı desin, aldırma sen onlara. sen kendini sus.

Sır mı? Sana bir sır vereyim, aç kulağını, o onlarla beraber kırlardan, tam da dediği gibi şairin elbette kırlardan gelecekler. Sonra susacaklar seni.

talep

Aşk hayata bağlanma noktamsa, sen bu hayat bağlarımdan biriysen ve ben hayata ne kadar tutunmaya çabalasam kapına gelip duruyorsam senden talep edeceğim elbet bunu.

tanım

dünyanın en yalnız çocuğudur bazen. kendi sesinden ürkecek kadar sessiz. içindeki kaosun failinin bir kelebek olduğunu da bilir mesela. için için yanar çoğunlukla, dost sohbetine meze edilen bir gece, yangında ilk kurtarılacaklar listesinden bir çekmece eksiltir. çok denemiştir alkolün içinde boğulmayı, becerememiştir. beceriksizdir bu yüzden, kendini dünyanın en beceriksiz insanı ilan etmiştir. birde yanlış anlar, yanlış anlaşılır sürekli, bunu da söyler gocunmadan, yanlış anlamaların ustasıyım diyerek. ruhunda çok şeyin izini taşır, taşıdığı şeylerin ağırlığından sürekli yalnızlaşır. şiiri de edebiyatı da sever bir ayda nazım külliyatını, yaşar kemalin tüm eserlerini okuduğu gibi bir rivayet vardır. buna rağmen son bir yıldır kitaplardan da kaçar olmuştur. arada sırada çok sevdiği kağıt ile kalemi seviştirme işine dönmeyi ister beceremez. hep eksik bir şey, hep kanayan bir yara, hep iğfal edilmiş gece yarıları.

hayat ne zaman biraz zorlasa kaçar gider ruhu uzaklara. bakışları donuk, suskunluğu çok büyük.her şey olurda adam olamaz bir türlü.

ruhunu terbiye etmek zor olandır ve bu beden zaten görmüştür göreceği kadarını. acıların baş taşı bir yaşam. hayal kırıklarının resmi. bakmayın yüz mumluk bir gülüşle dolaştığına. imlasını kendi bildiği bir ölüdür bedeni.

2 Ocak 2014 Perşembe

gözyaşı



göz kapakları altında iki damla bulut.

gitme diye ağlamayı bıraktım bir kenara.

sen

yokluğun ertesi. sevgi sözlerinin tekmil nefesi. neyzenin hiç'e üflediği ses. varoluştan bir öncesi.

el kadar aynadan kendime bakınca gördüğüm yüz.

uykusuz

Tarifi olmayan bir sıkıntı içimde. Uykulardan uyanamıyorum, kaçamıyor, ne yapacağımı bilemeden kalıyorum uykunun içinde. Uyanamamak, karanlığın içinde kala kalmak ne zormuş? Şu saatte kendimi zor tutuyorum arayıp gecenin bir yarısı "Canını sıkan bir şey mi var?" diye sormamak için. uyumaktan korkar mı insan? Korkuyor işte. Baya bay korkuyor hemde. Canını çok sıkan şeyleri yaşadığını biliyorum ama bu başka, bu bambaşka. Sanki kendi içimde kayboluyorum ama nedense senle ilgili birşey olduğunu da biliyorum. nereden biliyorum onu bile bilmiyorum. 


Sabah olsa, sabah olmalı. saat daha 4 bile olamadı. Saçma bir huzursuzluk her telimde. Bir sigara daha yaklaşsa sabah, biraz daha duman dağılsa geceye. Bitmeli bu gece, bitecek. bitsin artık. içimdeki bu sıkıntı geçmeyecek başka türlü biliyorum. İlla telefonda bir duyacağım sesini.

1 Ocak 2014 Çarşamba

bozuk saat

çay soğuk, rakı sıcak,
bir terslik var bu işte.
telefon defteri kabarmış,
aranılan kimse kalmamış!
bu işte bir terslik var.

ben hayatım kalabalık dedikçe

daha bozkır bir yalnızlık,
dilim dilim kanatmakta tenimi.

sen bari susma artık!
bırak, aramızdaki uzaklık dursun öylece,
iki rayın birleştiğini görelim biz perspektifinden,
onlar son istasyonda istediği gibi davransın.

iki yalan bir doğruyu götürmesin hayattan.
hem, o yalancı benim hayatım!
hayat hikayemizde öyle biraz,
iki yalan bir doğruya evrilmekte yavaşça.

geç-te sen gelme yinede.
bu durak ömrümün özeti,
belkide, belirsizliğe teğet geçmek,
herşeyi yaşayıp, yaşanmamış saymak.

saat 6.45.
doğruya şu kadar, yalana bu kadar
kavuşmak mı? bilmem!
onun saatini bozdular belli ki,
tıpkı beklediğimiz trenler işte.


bir cümle ile

"bize çok acıyorlar burada"*
derdimize tasamıza ortak olduklarından da değil
aslına uygun olmayan bir acı yaşadıklarından
kağıt mendillerini kirli, buruşuk
sakladınlarından ceplerinde 
bize olmadığı kadar acıyorlar

aslının vicdanına lakyıt bir önerme
seslenince su, dinleyince hava
açlığımın sessizliğine düşen çiğ damlası
mavi bir çiçek, adı neydi unuttum
taç yapraklarında gözüm çırpınmakta

bize burada olduğundan çok acıyorlar
tiskinç bir pislik gibiyiz 
kaldırım kenarına düşmüş
toplanmayı unutulmuş çöpler gibiyiz
gözlerinde aynı acıma hissi
aynı tiksinç inat

burada ne de çok acıyorlar bize
bize diyorum, adlarını yok sayanlar
bize çok acıyorlar
ufalanan bir taşın kurdu gibi
çürüyen bir çiçeğin kokusu gibi
hayal de, görme

mahyalara çekilmiş bir
aydınlık kadar gerçek
bize burada ne de çok acıyorlar


*haydar ergülen şiirine bir öykünmedir elbette.

koşar adım

koşuyorum kırık kiremitli bir kent göğünde
kapılar kilit, yollar çıkmaza vurduğundan beri
iliklerime kadar işlemiş bu lanet şehir
önüm ardım mavi, ayaklarım kırık kanatlarım gibi

düşmüştüm ben bir de böyle
devriyeler kuşatmışken bir meydandaki heykeli
ben pislemiştim üstüne rönesans gibi bir şeyin
bulutlar pek keyifliydi o gün

sahi biz senle hep bu kadar sevişmezdik
kapılar kilitlenirdi, perdeler örtük
senin kadınlığın herkesden dişi
nasıl bir diş geçirmeler bunlar bilmedim yine de

altımızda kent, üstümüzde çiğ
hangi kumsalda açtık gözlerimizi
izmaritleri çiğneyelim sus
geceden eser kalmasın küllüğümüzde

küllerimi doldurdum ceplerime
koştum çatılar üstünden, kent ayak izlerim
savurdum durdum göğüne
bir teyze seslendi aşağıdan
-gözün körolmasın, daha yeni sermiştim çamaşırları-


çocukluk

içime kirini temize çeken bir su
bir gök, grisine kurban adanan
bir misafir, bir ömürlük

içimde bir sen kazınmış
tahta saplı, kısa bir çakıyla
bu bizim ağacımız olsun mu? sorusunun cevabı
yüreğim değildi senden öteye giden.

bir adım daha unutamamaya
yaşın kaç olursa olsun
annenin koynuna sokup burnunu ağlamaya

rüzgar savursa deli ruhumu
şu kırık dizeleri
ömrümde sana dair bir iki sayfa
değildiki temize çekilen bir veresiye defteri

çok sayfalı, az acılı, bol dramlı
melodram sahneleri bol
bir tiyatro sahnesinde rakı içmekteyim
dudaklarına pay bırakıp ömrüme
rakıma zehir zıkkım su bulanmakta

misafir

içime kirini temize çeken bir su
bir gök, grisine kurban adanan
bir misafir, ömürlük

içimde bir sen kazınmış
tahta saplı, kısa bir çakıyla
bu bizim ağacımız olsun mu? sorusunun cevabı
yüreğim değildi senden öteye giden.

bir adım daha unutamamaya
yaşın kaç olursa olsun
annenin koynuna sokup burnunu ağlamaya

rüzgar savursa deli ruhumu
şu kırık dizeleri
ömrümde sana dair bir iki sayfa
değildi ki temize çekilen bir veresiye defteri

çok sayfalı, az acılı, bol dramlı
melodram sahneleri bol
bir tiyatro sahnesinde rakı içmekteyim
dudaklarına pay bırakıp ömrüme
rakıma zehir zıkkım su bulanmakta

yalnızlık

Sessizliğin sesini duyabileceğin yegane mekan. Yine de başka bir ses olsun istiyor insan.



Payı ile paydası hep eşittir. Bu yüzden ne azalabilir ne çoğalabilir yalnızlık. Kendi kendine konuşma yetisini kazandırır bir zaman sonra size; Biliyor musun bugün yine sensiz, sessiz geçti, hepsi bu. Cevap beklemek gibi bir amacınız, telaşınız, sorgunuz yoktur. Sigaranızı rüzgarla, bir kadeh rakınızı geceyle paylaşırsınız. Bir türkü söylersiniz efkarınız darmadağın, kendi sesinizden korkarsınız o kadar sessizlik içinde. 

Yalnızlık hep 1 olmaktır, yalın bir kılıç gibi. Gecenin karasına vura vura, ruhunuzun en keskin yanı körelene kadar yaşama telaşındasınız. Sonra kılıç körelir, gece biter.

Sıkıntı

Bugün canım yanmaya tahammüden meyilli. İyi uyanmadım sanırım bugün güneşyüzüne. Adıma iliştirilmiş bir acı var, belli bu. İhtar edin biriniz beni. Susturun yada. Yada ay gecenin yarılarına sevmemeyi öğretin. Unutturun aşk denen varlığın dizelerim üzerine çöktürdüğünü beni. Susturun, susturun ki dinsin acılar. Yoksa, daha çok kelime düşer bu yapraklarla. Bugün iyi uyanmadım sanırım. Acıya meyilli kalemim, diye notlar düşürtür size sonra, siz o sıkıntıyı sırtlar, yüreğinizi dövmeye devam eden demirciye yardıma gidersiniz. 

- usta, çifte su ver, artık işlemesin acılar.

bir acıya kiracı

Yaşadığım  yada yaşamak sancısını çektiğim şeyin adı bu sanırım. İçimde yine parça tesirli yalnızlıklar parçalanmakta, üstelik kim tenime dokunsa hayatım un ufak dağılmakta. Biri söylesin bana, terkedilmiş hayatlar mıdır dünyayı çekilmez yapan, bir acıya kiracı yaşamak mı?