gece sayıklamaları

içimde bir deprem kuşağı! geçiyorum geç kalınmış bir günden. yanım yörem insan ama yalnızlığım dökülüyor üstümden!
yalnızlığın tükendiği yer nasıl bir yer acaba? orada mutlumu insanlar? geceler acıtmıyor mu orada?
seslerin içinde bir ses aradığım ama yok. m.ö. bir tarih gibi ama tarih kitaplarından değil şiirlerden çözüyorum sevginin tarihini.



adımlarımı uydurup dünyanın dengesine yürüyorum. sokaklar dar, caddeler insafsızca vuruyor yokluğuna. üstelik varacak bir yerimde yok, nede geç kalmışlığım. yinede aceleci adımlarım. ya ben baharı kovalıyorum ya bahar beni bulduğu yerde dövecek.
sonra durup dünyanın ortasında sövüyorum, geçmişi kopçalı bir hayatın tüm yalnızlıklarına.
dönüyorum kendime. savurup atıyorum yalnızlığa neden her şeyi. yakıyorum geceyi. şimdi çekip gitmeli bir dostun özlenmiş sohbetine. rakıya meze edilmedi bir tutam şiir, biraz felsefe.
rakısı az, muhabbeti çok olmalı gecenin. sabaha yakın bir yerde durup tüm gizler ayan beyan ortaya dökülmeli.
sessizliği bulmalı sonra sokaklarda. arayıp bulmalı ankara’nın tüm çıkmaz sokaklarını. kendine kızmalı orada, yalnızlığı diline pelesenk edipte olmadığına, olamayacağına.
olmaz ya, oturur beklersin çıkmaz sokaklardan birinde, geçmişten geçmişinden bir ses. boğazında bir yırtılmanın sesiyle beklersin. ağlayamazsın her şeye rağmen, yutkunursun ağlamayı.
niye bulamadım bilmiyorum ama ya herkesten önce vardım ya da geç kaldım tüm aşklarıma. zamanı bir tuttursaydım oysa, iki kişinin yapboz hayatlarından mükemmeli bulurmuyduk acaba? şimdi yeri değil belki ama:
kusura bakma sevgilim
senin gittiğin yoldan
ben sana geldim!
daha söz kalmadı söylenecek.
dostlar, kardeşler, gülmenin vakti geçmiş, vakit gözyaşlarının zorbalığında!