Kadın ve Sahiplenmek Üzerine

Epeydir bekleyen bir yazı olacak galiba bu. Kadınlar ve onları sahiplenen erkekler üzerine. Hani o meşhur söz üzerine gelişecek bir yazı olacak bu; Allah sahibine bağışlasın! Ataerkil üstünlüklerimiz, kadına verdiğimiz değer üstüne bir yazı olacak bu. Nazım'ın dediği gibi sofradaki yeri öküzümüzden sonra gelen kadın'ın sahipliği üzerine olacak bu yazı. Biraz saçmalanacak, belki biraz gerçeğe vurgu yapacak bu yazı. Daha başındayım kestiremedim gelişimini.

Aptallığa övgü

Vazgeçmek mevzu dolanıyor kaç gündür kafamda. Hangi filmdi hatırlamıyorum şöyle bir cümle hatırladığım kadarı ile; "ilk görüşte aşka inanır mısın? Ben inanırım. sokaktan geçerken bir kızla karşılaştım. Adını, adresini, yaşadığı yeri öğrendim. Kapısını çaldım ve kendisini sevdiğimi söyledim. Başka birisini seviyordu, nişanlıydı ve yakında evlenecekti. Akıllı bir adam bu durumda vazgeçer, döner arkasını gider. Bir aptalsa o kızın peşine düşer ve kendi düşleri olsun diye boşa çabalar. Ben o kapı yüzüme kapanıp sokağa döndüğümde dünyanın en aptal adamının ben olduğumu ispatlamaya karar vermiştim." Belki de ben uydurdum bunları şimdi. Emin değilim ama vazgeçmeyiş böyle bir şey olmalı. Evet vazgeçiş en doğru hareket olarak görülebilir o an orada fakat dünyanın en aptal adamı olduğunu ispat etmekten daha kolay kendini akıllı ispat etmek.

Gelmeyene

hiç gelmese bile o beklenen, beklenen zamanı güzelleştiriyor beklenen. en çok da o zaman denen yanılsamayı. az rakı, bir sürü dize, saçmalanan anlar, özlenen, uzaktan kıskanılarak bakılan zamanlar. hepsi kıymetli kendince bu vakit içinde. x e bir değer verin bu durumda, atıyorum saat diyelim, hadi olmadı yıl mesela. sonra y için diyelim ki hayat. sonra x in y düzlemi üzerindeki ilerlemesini izleyelim mesela oturup zaman denen o yanılsamanın kıyısında z ye verdiğimiz sabrı alıp yanımıza.

özledim

sırtının sıcaklığını özledim en çok da ya da aklıma ilk gelen o oldu. gözlerin, yüzün, dudakların, sesin değil de neden sırtın çok iyi bilmiyorum. "özlemek dostluktandır, dostluğundan öte bulmalıyım seni" diyen şairle de var bir kavgam (ahmet telli). ben gece yarılarını geçerken özlemekten başka bir şey yoksa elimde kaybettiklerim mi çok hayatta? 

Su

Bir yağmur gelse, gümbürtüsü, rüzgarı, fırtınasıyla.
Alsa aklımı başımdan.
Rüzgar esse, su götürse günü,
Kiri, karanlığı.
Bir normallik kalsa bana,
Herkesden çok, delilerden az.

sürüklenirken

"Bülbülün sevdası hep güllerinen
Senin şirin dilin yad ellerinen
Çık salın sevdiğim engellerinen
Görünme gözüme lazım değilsen
Gönül kalk gidelim sılaya doğru"

lazım değil elbet öyle yar ama yürek bu. kendinden geçiyor, yardan geçmiyor. yar, yaralarını armağan edip gitmiş olsa bile. mazoşist bir yanımız var bizim toplum olarak. kimse yok demesin. gerçi aşk kavuşamamaktır da denir. kavuşunca geriye kalan aşk değildir derler.gerçi geriye kalanın illa aşk mı olması lazım o da meçhul. geriye bizli bir zaman kaldıktan sonra pek dert kalmıyor kavuşmak adına. 

Beni Affet

Bir yerden başlamalı aslında. Kıyıya vuran acılar, düze çıkan yollar, uyku tutmayan afili geceler, her şarkıda akla gelen yapılan küçük hatalar. Bin yıl akmış bir ırmak biliyordur değil mi yatağını, çevresini, yöresini? Öğrenmiştir o kadarını. Lazım da gerçi. Nerede coşacak, nerede kaynayacak, nerede durup, nereden bırakacak kendini. Bilir elbet, bilmeli. Ben öğrenemiyorum seni. Hallerin, tavırların, söylediklerin ve de söylemediklerin. Her şey ile oradasın ve ben ne o ırmağı ne de o yatağı bildiğimi söyleyemiyorum işte.

Alakasız Bir Yerden Gitti Yol

Uzak, çok uzakların tozu kalmış üstümde. Buradan doğmuş, oradan batmış bir güneşin alnından geçti bugün tenim. Bugün uzak, çok uzakları özledim ve susadım gözlerindeki huzura. Bugün, kurumuş bir ırmakta yıkadım ayaklarımı. Ölmüş çocuklarla şarkı söyledim. Tozunu silkeleyip atamadım uzaklığımın.

Zonklayan Bir İsme

Bazı isimler vardır, hani hangi dilde olduğu değil de neyi hatırlattığı öenmli olur sizin için. Hani fidel deyince amerikanın sekizyüz küsür denemesine rağmen öldüremediği bir gerilla komutanı gibi, Feride denince uzun bir şiir gibi, Arkadaş denince yarım kalmış bir şiir gibi, Ayten denince illa akla milyon kere Ayten dizesinin gelişi gibi çoğalır örnekler istemediğiniz kadar. Ethel adı da nedense bana hep yarım bir aşk şiiri gibi gelir, mitolojiden unutulmuş, boş verilmiş ama çok önemli bir karakter gibi.

Sancı

Tüm işler bitmişti,
Derme çatma bir dinlence
Rüzgarını savurup zamanın ortasına
Saçlarından bir sancak yapsana bana

bazen kendisi için yaşar insan

bazen hani bir şey dolanır kalır boğazına. ne, ne diyeceğini bilirsin, ne de bir durum içine girebilirsin. öylece bomboş bakakalırsın. bir şeylerle uğraşır, zamanı ve o boğazındaki yutkunamama hali geçsin istersin. dokunsalar ağlayacak, konuşmaya başlasan içinde biriktirdiğin her şey orta yere saçılacak gibi hissedersin. ne uygun kelimeni bulur, ne de uygun hali kendine biçersin. kaçmak istersin herkesten ve her şeyden. içinde köhnemiş bir gece kalmıştır bir onu bilirsin. içinde o köhnemiş gecenin nemli kokusu sinmiş ve her şeyi de kendi gibi irinli bir bulaşığa çevirmiştir. dokunsalar ağlayacaksın oysa biliyorsun. üstelik iyi de geleceğini biliyorsun. biliyorsun ki o kirli gece bir düşse o yapışıp kaldığı kir ile, bir ağlansa temiz bir güne, her şey daha berrak, her yer daha aydınlık.

Kağıt

Kağıt gemilerin kaptanıydım bir süre
İç denizlerinden akıp gelen akıntıya meyletmiş
Aklımın tutulması boşuna değil aslında
Yunuslara çektirilmiş niyetim